Door CDA Maastricht raadslid Josephine Dols
Het is niet mijn favoriete bezigheid, maar soms dwing ik mezelf na te denken over later, als ik een eigenwijs en bejaard dametje ben. Al dagdromend beland ik dan in een gezellig huis met vrolijke soortgenoten. Net zoiets als waar mijn studerende kinderen in wonen, maar dan met boodschappendienst en poetshulp. En als het echt te gek wordt bel ik een prettige verpleger die me helpt met mijn wasbeurt.
Maar dan schrik ik wakker en besef dat me een nachtmerrie te wachten staat. Met alle bezuinigingen vanuit Den Haag gaat de ouderenzorg hard achteruit. Verpleeghuizen worden gesloten, betaalde zorg wordt onbetaalbaar, hulpmiddelen worden niet meer vergoed. Ik zal steeds afhankelijker worden van vrijwillige mantelzorgers. Als ik die tenminste kan krijgen. Of ben ik de enige die zich hier zorgen over maakt?
Het lijkt erop dat de mensen die de regels bepalen er zelf niet wakker van liggen. Dit is ‘de kanteling’ zeggen zij. De overheid doet minder en de mensen krijgen meer eigen verantwoordelijkheid. Dat klinkt toch mooi? Maar wie zorgt voor de mensen die het zelf niet in de hand hebben. Of die geen kinderen of lieve buren hebben. Of geen eigen spaarpotje.
Ik heb vast nog wel zo’ n veertig jaar voordat het zover is want ik ben van plan om tot mijn 88e fit en vitaal te blijven. Maar voor veel mensen wordt deze boze droom binnenkort werkelijkheid. Naast mijn baan en mijn kinderen zal ik dus maar vast zoveel mogelijk gaan mantelzorgen. Bij deze bied ik u mijn hulp aan. Zorgt u dan straks voor mij?
